Zaterdagavond speelde Mark Lotterman in Club Attent in Charlois. Nu had ik daar eigenlijk nog nooit van gehoord, dus het was een ware ontdekkingstocht. Club Attent is een krakersinitiatief in een voormalige buurtsupermarkt. Een piepklein podiumpje, maar een volle zaal en goedkoop bier. Een website hebben ze niet (uit principe), dus het vergt enige inspanning om achter het programma te komen.
Mark speelde rond middernacht voor een uitzinnig publiek, ik heb weer een paar mooie nummers kunnen filmen. Hierna nog een tijd in de fantastische binnentuin rondgehangen, en in het holst van de nacht (met Mark achterop mijn fiets) weer door de tunnel terug. Wat een feest..
Als het lekker weer wordt is de kans groot dat je de trommelaars van Convoi Exceptional ergens in de binnenstad van Rotterdam tegenkomt (als ze niet door de wereld aan het liften zijn). Zo ook vrijdagmiddag, op hun favoriete stekje bij de Koopgoot.
Alweer voor de vierde keer een poster en flyer voor de EXIT in elkaar geknutseld. Ik probeer het nog wel een beetje spannend te houden voor mezef, dus er zijn weer wat kleine variaties op het bekende thema. Op de flyer ditmaal wat straatkiekjes uit Barcelona en St. Petersburg kunnen gebruiken.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik de deur niet platloop bij het Poortgebouw. Maar als ik er dan eenmaal ben is het meestal wel iets heel bijzonders. Het trio Doktor Schnitt bestaat uit drummer Philip, percussionist Nique en bassist Bruno en maakt instrumentale drum 'n' bass.
Nu is dat een heel lompe omschrijving, je staat even makkelijk jazz te luisteren en het volgende moment vliegen de gebroken beats je alweer om de oren. En bovenal is het een muzikaal feestje van drie virtuozen.
Filmen was helaas geen optie, er hing één armzalig blauw spotje. Gelukkig maakt dat voor de foto's minder uit.
Misschien wel de belangrijkste reden waarom ik zo graag doe wat ik doe is het contact met waanzinnig getalenteerde mensen. Of in het kort, ik ben een ordinaire fan van een hoop van mijn klanten.
Zondag was daar weer een mooi voorbeeld van. Harry Merry was gevraagd om in Soest op een verjaardag te spelen, en aangezien hij dezelfde roadie heeft als Mark Lotterman kon dit mooi gecombineerd worden met Mark's optreden in Amsterdam. Het werd dus een heuse roadtrip met vertragingen, benzinepomp-eten, verkeerde afslagen en twee prachtige optredens.
Voor de variatie ben ik ook aan het filmen geslagen, ik heb zo'n vermoeden dat er de komende tijd nog veel meer filmpjes van mijn getalenteerde vrienden op gaan duiken hier. Met Mark ben ik inmiddels een dvd aan het maken, we hebben al de nodige bijzondere plannetjes gesmeed.
Terug naar Harry, die zondag een ongelofelijk mooi optreden stond te geven. We waren het er allemaal wel over eens wat het hoogtepunt was, zijn bloedstollend mooie uitvoering van Clarissa, één van de weinig ballads in zijn oeuvre. De meeste mensen denken bij Harry's muziek aan stuiterende hilarische orgelpop, maar dit nummer is een mooi voorbeeld van de muzikaliteit die daar in verscholen gaat.
Na Soest zijn we doorgejakkerd naar Amsterdam, voor een solo-optreden van Mark in HKL in Amsterdam. Hier heb ik er ook aardig op los staan filmen, dat houden jullie nog tegoed. Dit wordt allemaal opgespaard, ik hoop over een poosje een hele verzameling mooie uitvoeringen van liedjes uit zo veel mogelijk verschillende optredens samen te kunnen stellen.
Aangezien ik op het moment nog en beetje het wiel aan het uitvinden ben wat betreft optredens filmen zal er waarschijnlijk nog wat gesleuteld worden aan dit filmpje, het geeft voorlopig een mooi beeld van wat ik op het moment aan het doen ben.
Nog even de schade inhalen; zaterdag 9 mei was in EXIT de releaseparty van Yoshimi. Zijn debuut "Milkshakes at the pizzeria" is nu uit op Tocado Records, en dat vroeg natuurlijk om een feestje. Hij had singer/songwriter Roy Santiago gevraagd om te openen, wat een tamelijk serieus begin van de avond betekende.
Het werd al een stuk luchtiger bij Goslink, die dit keer alleen met celliste Mylena optrad. en zijn fruitkistgitaar natuurlijk.
Het optreden van Yoshimi was een gezellige chaos, bandleden liepen af en aan, en zelfs zijn opa speelde een paar nummers mee.
Afsluiter Toxic Chicken had helaas de techniek niet mee, daar kon een kippenpak zelfs geen verbetering in brengen.
Het werd weer een beetje stil hier, hoog tijd om even te onthullen waarom dat het geval was. De afgelopen paar weken hebben ik me vooral bezig gehouden met de cdhoes voor Crappydog's "Sure aint getting any younger" Er is ongeveer een hele rol plakband in gaan zitten, maar dan heb je ook wat..
De sfeer van de hoes grijpt terug op de clip die ik voor het nummer "Dark" gemaakt heb, duister en smerig. De hoes wordt een eigenwijs stukje zelfvouwwerk, en hoogstwaarschijnlijk wordt het gekopiëerd op bruin papier (dit moeten we nog even uittesten). Het wordt tot een vierkant gevouwen ter grootte van de cd, met de cd erin gestoken. Er komt ook een versie die in een cd-doosje past.
Afgelopen week weer eens het nuttige met het aangename kunnen combineren; zoeken naar locaties voor een fotosessie en zwerven met camera voor mooie straattafereeltjes. Dit is iets wat ik al jaren graag doe, op vakantie ben ik ook eerder te vinden in allerlei vieze steegjes dan op een strand. Als je hier niet genoeg van kan krijgen heb ik hier nog een hele gallery vol met plaatjes die ik door de jaren zwervend heb gemaakt.
Koninginnedag mooi afgesloten in Rotown. Hoewel ik rijkelijk aan de late kant was (een mens moet ook eten) toch nog wat plaatjes kunnen maken van Daily Bread. Ik had ze al eens eerder gezien, op één van de zeldzame gelegenheden dat ik geen camera mee had naar een concert en kon gelukkig de schade even inhalen. Heel erg toffe band, daar gaan we nog heel veel van horen.
Het was moeilijk kiezen met het overstelpende aanbod aan bandjes deze koninginnedag. Omdat ik nou eenmaal een sucker ben voor historische gebeurtenissen ben ik in een tuk-tuk gesprongen en naar Crooswijk getogen om daar het eerste optreden van Neon Rainbows bij te wonen. In het sympathieke kraakpand De Fabriek speelde de band, bestaand uit 2 Feverdream-leden, 1 Oil-gitarist en 1 Hands-bassist een korte set voor een bij elkaar ge-smst publiek.
Muzikaal zou ik het omschrijven als een ingetogen versie van Feverdream. Het optreden was nog wat onwennig, maar vooral bij het laatste nummer leek alles ineens op zijn plek te vallen en kwam het gehoopte kippevel toch nog even tevoorschijn. Het komt allemaal wel goed met die band, vermoed ik.
Dat ik al jaren in het geniep muziek maak is één van de beter bewaarde geheimen in Rotterdam. Onder het pseudoniem dënial rolt er ongeveer drie keer per jaar een cd uit, en van de week was het weer zover. Het werkstuk heet HERMAN, is 11 nummers lang, op mijn "andere" Myspace kun je er 5 luisteren. Mocht dit in de smaak vallen, ik heb het ding hier geparkeerd ter gratis download.
Natuurlijk hoort er een hoes bij, het is nogal een bevlogen stukje knutselwerk geworden. Ergens onderin een kast kwam ik een doosje van een ZIP-schijf tegen (voor de jongere nerds onder ons; het in de vergetelheid geraakte opslagmedium tussen de diskette en cdrom in) dat ik in een nacht verbouwd heb tot hoes. Met behulp van o.a. kopiëerapparaat, scanner en printer, gekleurde vouwblaadjes, oordoppen, antwoordapparaatcassete, tiewraps en een foto van mijn achterneefje die zijn konijn showt.
Het is toch altijd wel leuk om je noeste arbeid in het dagelijks leven tegen te komen. Gisteren liep ik tegen een stel EXIT-posters aan, wat nogal een zeldzaamheid is. Doorgaans worden deze dezelfde dag nog overgeplakt door goed georganiseerde en geïnformeerde plakteams, meestal werkzaam voor een niet nader te benoemen poptempel in het centrum van deze stad.
Gelukkig had ik dus een camera op zak en mijn favoriete 8-jarige headbanger Ted bij me.
Er zijn van die bands die ik jaren wil zien en steeds misloop om een bepaalde reden; Low Point Drains is daar een goed voorbeeld van. Met deze band is het zelfs zo erg dat we elkaar in Rusland volledig misgelopen zijn, omdat zij in Moskou waren en ik in St. Petersburg en omgekeerd.
het zat dus mee afgelopen woensdag, ze speelden in EXIT en ik was er zowaar bij. En bands die hun laatste nummer eindigen in de zaal tussen het publiek kunnen sowieso op mijn sympathie rekenen.
De hoofdact was het Italiaanse Female Troubles, wat ik eigenlijk een stuk minder spannend vond dan onze eigen LPD's. Wel een stelletje ijdeltuiten trouwens, het gebeurde regelmatig dat de bassist ineens mijn zoeker inschoof omdat hij ook op de foto wilde. Wat wel weer resulteerde in het licht homo-erotische plaatje hierboven.
Omdat het updaten van mijn website er nogal eens bij inschiet is er nu het Baggerblog. Hier vind je het laatste nieuws over de projecten waar ik mee bezig ben, bands die ik gefotografeerd heb en wat mij verder zoal bezighoud.
